Amy Macdonald in een interview over haar nieuwe album

In een interview op de website van Weser Kurier

De Schotse componist Amy Macdonald bracht haar vijfde album “The Human Demands” uit. In het interview praat ze over de nieuwe nummers, maar ook over bodybuilding.

Ms. Macdonald, uw nieuwe album, dat werd geproduceerd met de legendarische producer Jim Abbiss, heeft een heel fris geluid. Waarom is dat?

Amy Macdonald: Ik heb een platencontract getekend met een nieuw label en het gaf me een fris gevoel. Ik denk dat ik dat gemist heb. Uiteindelijk was alles altijd hetzelfde. Maar ineens had ik al die mensen om me heen die super gemotiveerd waren. Op een gegeven moment kwam de naam Jim Abbiss op en ik was een en al oor omdat Jim een aantal van de albums produceerde die ik leuk vond toen ik jong was. We gaan er meteen mee aan de slag. Ik had geen bepaald geluid in mijn hoofd – en ik denk dat het daarom zo goed werkte. Ik stond open voor alles, en in zekere zin kwam het album vanzelf tot stand.

Ze houden zich bezig met grote thema’s: het gaat erom ouder te worden en de uitdagingen aan te gaan die het leven naar je toe gooit.

Ik ben nu in de dertig, wat niet echt oud is, maar in de muziekwereld wel. Vooral omdat ik het al heel lang doe. Je gaat automatisch een beetje anders denken over bepaalde dingen. Voor sommige mensen kan het leven echt moeilijk zijn en op het album staan veel ideeën die daarop gebaseerd zijn. Wij mensen hebben deze gekke eisen – niet alleen aan onszelf, maar ook aan anderen. We verwachten dat mensen de mail direct beantwoorden, iedereen moet 24 uur per dag beschikbaar zijn en blij zijn.

Hebben we het zo druk dat we soms onze echte behoeften uit het oog verliezen?

Absoluut. Het gaat erom de klus zo snel mogelijk te klaren. Ik weet dat het belangrijk is, maar ik geloof dat we in veel opzichten betere oplossingen kunnen vinden en ons leven gemakkelijker kunnen maken. Dit jaar heeft dat alleen maar onderstreept. Vrienden van mij werken sinds maart op het hoofdkantoor en zijn sindsdien veel gelukkiger. Misschien is dat wel het goede dat het jaar 2020 heeft gebracht: we hebben ons allemaal gerealiseerd wat belangrijk is en wat niet.

Welke rol speelt de vergrijzing voor u?

Mijn dertigste verjaardag was voor mij niet zo erg, maar het feit dat ik getrouwd ben. Het zette me aan het denken. Voor ons huwelijksfeest in Las Vegas kwamen 60 mensen halverwege en ik dacht: “Het is geweldig dat we zo belangrijk zijn voor deze mensen dat ze alles voor ons opgeven. Ik was erg ontroerd. Ik ben altijd al een dromer geweest die overal aan denkt. Ons huwelijk heeft hem nog sterker gemaakt.

Je droeg het liedje “Vuur” op aan je man – en zei meteen dat het het enige liefdesliedje zou blijven dat je ooit voor hem schreef. Waarom heb je het geschreven?

Ik ben geen grote romanticus. Ik schaam me daar nogal voor, en ik ben nooit een van die mensen geweest die liedjes schrijven over hartzeer of de liefde die ze voelen. “Vuur”, daarentegen, is het eerste nummer dat ik schreef na de huwelijksreis. Ik was super blij en tevreden en het kwam vanzelf. Toen ik het liedje voor mijn man speelde, wist hij meteen waar het over ging. En zo is de grap geboren dat dit het eerste en laatste nummer is dat ik voor hem schrijf.

“Strong Again” is een peptalk tegen al die vechtende depressies. Waar gaat het over?

Helaas heb ik een paar vrienden die het moeilijk hebben gehad in het leven. Je wilt ze zo graag helpen, maar dat kan je niet. In deze situaties heb ik altijd het gevoel dat het enige wat ik kan doen is liedjes schrijven. De vrienden waar ik aan dacht toen ik het schreef hebben het liedje nog niet gehoord, maar ik kan niet wachten om het voor hen te spelen. In principe gaat het erom iemand te laten weten dat je er altijd voor hem of haar bent.

“Moge de bruggen die ik verbrand mijn weg verlichten” is de titel van het lied “Bridges”. Je bent altijd al iemand geweest die zijn pad volgde en zei wat hij dacht. Gaat het liedje daar over?

Daar gaat het om. Hoewel ik in het begin van mijn carrière soms in hoeken werd geduwd waar ik me niet echt op mijn gemak voelde. Maar ik was super jong en begreep de zaak niet. Ik dacht dat ik ja moest zeggen tegen alles. Er zijn situaties waarin ik, achteraf gezien, wou dat ik directer had kunnen zijn. Vandaag zeg ik altijd wat ik denk – en misschien zou de wereld een betere plek zijn als meer mensen dat zouden doen.

Waar vind je het vertrouwen om dat te doen?

Ik heb geleerd dat niemand echt weet wat ze doen. Vooral in de muziekindustrie. Je kunt naar al deze goede adviezen luisteren, maar uiteindelijk improviseert iedereen gewoon. De